Woordeloos.

Ik leeg de wasmachine en steek de laatste kledij in mijn valies. Stuk voor stuk pak ik mijn leven in na de twee schoonste en meest intense weken van mijn leven. Tranen stomen over mijn zongeblakerde wangen. Dit was zo mooi.  Dankbaar vul ik mijn rugzak en mijn hart met de brieven die mijn geliefden…

Ik hang op de zetel en kijk trieste tv. Dat mag van mezelf, want vandaag pakte en laadde ik mijn leven in.  Het is een film die ik ken omdat voorspelbaarheid helpt tegen het verdriet. Het hoofdpersonage draagt jouw naam. Vandaag mis ik je nog voor even.  Ik laad mezelf op aan de herkenbaarheid en…

Ik tel ze op mijn handen. Als vingervlugge flarden vliegen ze weg. ‘Ge moet aan het schone denken’ was haar terloopse goedbedoeld advies, ‘dan wint ge altijd.’ Maar je hebt goed en goedbedoeld.  Ik huil met lege ogen terwijl ik aan hun tranen denk. Die van hem, een man in functie van wel 1m85 en…

Je aait mijn hand alsof er geen tien jaar tussen toen en nu zit. Alsof jij en ik nog steeds heel wij zijn. We zitten op mijn zetel – mijn vaak zo vervloekte zetel. Jij kijkt me aan en ik kijk maar soms terug. Ik huil zo nu en dan, even. Je praat over dingen…

De nazomerzon doet ons wandelen. Verlatenheid vinden wij vandaag niet enkel in de wijdse bossen. We geraken zelden uitgepraat, maar nu is het stil. En terwijl de hond vrijuit dartelt, spartelt er verdriet in mij. Ik kijk je zo nu en dan vanuit mijn ooghoek bezorgd aan. En liefdevol. Ik ploeter me vooruit, jij lijkt…

Ik vlij mij zachtjes naast jou neer. Het deken trek ik tot onder mijn kin terwijl jij mijn hoofd aait. Vandaag is er geen haat-liefde maar enkel zachtheid en zorg in deze zetel.  Ik vertel je over hoe het met me gaat – rustig en met tussenpozen om de stiltes te laten klinken. Jij vertelt…